Op school leer je nog altijd het klassieke plaatje: vader, moeder en kinderen. Maar anno 2025 zien gezinnen er lang niet altijd zo uit. Bonusouders, samengestelde gezinnen en nieuwe rollen, het hoort er allemaal bij. Zelf merkte ik dat toen ik mijn partner ontmoette, die al twee kinderen had. Voor mij betekende dat een sprong in het diepe: bonusouder worden. En ik ben niet de enige die die weg bewandelt.

Jong bonusouder worden
Toen ik mijn partner leerde kennen, vertelde hij al snel dat hij twee kinderen (4 en 3 jaar) had. Voor mij was dat geen belemmering, liefde dwing je immers niet. Waar het voor mij geen belemmering was, merkte ik dat de omgeving vanwege mijn leeftijd nog weleens opmerkingen maakten als Weet waar je aan beginten Ben je daar wel klaar voor? Dat zorgde bij mij dan weleens voor twijfel. Maar eigenlijk ben je er nooit écht klaar voor. Of je nou moeder of bonusmoeder wordt. Er is geen handleiding, het is samen zoeken naar wat werkt. 

Een extra persoon in hun leven
Olivia dacht altijd dat het ingewikkeld zou zijn om in een samengesteld gezin terecht te komen. Toch besloot ze de sprong te wagen toen ze haar partner – een alleenstaande vader – ontmoette. “We hebben gewacht met de kinderen erbij betrekken tot we zeker wisten dat onze relatie stabiel was. Je wilt niet dat kinderen zich snel hechten en daarna weer afscheid moeten nemen.” Vanaf het begin was het voor hen duidelijk: de kinderen hebben al een vader en moeder. “De ouders nemen de belangrijke beslissingen en bepalen hoe ze hun kinderen opvoeden. Ik heb ook nooit in de plaats van hun moeder proberen te staan, ik ben gewoon een extra persoon in hun leven die dicht bij hen staat”. Tegelijkertijd is het soms confronterend. “Ik heb een kinderwens, maar zelf geen kinderen. Dan zie je voor je wat je mist.”

Wanneer bonus eigenlijk gewoon vader voelt
Voor Sven ligt het weer heel anders. De biologische vader van zijn oudste dochter is nauwelijks in beeld, waardoor hij nooit het gevoel heeft gehad dat zij zijn bonusdochter was. “Mijn partner en ik hebben twee kinderen. De afspraak was vanaf het begin: ik voed haar dochter gewoon 100% op als mijn eigen kind.” Niet iedereen in zijn omgeving reageerde enthousiast toen ze hoorden dat zijn partner al een kind had. “Dat veranderde zodra ze mijn partner en haar dochter hadden ontmoet”. Toch maakte het Sven niet uit wat anderen van de situatie vonden, “Ik maak mijn eigen keuzes,” vertelt hij. Voor Sven past de term bonusvader niet: hij voelt zich simpelweg vader.

Relaxed in een groot gezin stappen
Voor Tineke was het beeld opnieuw anders. Zij werd bonusmoeder van drie jongens, destijds 10, 8 en 4 jaar. Later kwam daar een meisje van hun samen bij. Waar haar omgeving vooral moest wennen aan het idee dat ze haar ‘vrije’ leven opgaf, stond ze er zelf vanaf het begin al ontspannen in. “De jongens hebben een vader en een moeder, ik ben een extra verzorger. Ze noemen me Tineke, soms noemen ze me moeder, soms gewoon Tien en dat is allemaal bei goed.” Bonusouder zijn betekent zorgen en meedoen, maar niet altijd beslissen. “Bij je eigen kind zeg je gewoon: zo doen we het niet. Bij bonuskinderen overleg je sommige dingen dat eerst. Daar moet je je weg samen in vinden en dat werkt bij ons prima.

Je eigen weg vinden
Gezinnen bestaan anno 2025 in alle soorten en maten. Soms loopt het anders dan je verwacht, maar juist die uitdagingen maken de mooie momenten bijzonder. Of je nu biologische ouder bent of niet: liefde, betrokkenheid en verbondenheid zijn het belangrijkste. Uiteindelijk draait het erom je eigen weg te vinden, samen met je partner, en je niet te veel aan te trekken van wat anderen denken. Wat ooit een traditioneel plaatje leek, kan ook in een andere vorm een rijk en liefdevol gezin zijn.